umiera las .. Umiera śmiercią nagłą, straszna i niespodziewaną. Jak wielkie monstrum, potężne i wszechwładne, Zmiecione nagle przez oddech wieczności. Umiera szybko, bez sentymentów, zdziwione własną śmiercią, Bezlitosny jest człowiek. Warkot pił i płacz, Stukot siekier i szloch, I dym. I ból. Buuuch! Olbrzym zwalił się z nóg. Sędziwy świerk. Buuuch, buuuch! Odpowiedziało z dali echo nucąc pieśń żałobną. Bezlitosny jest człowiek. Padają kolejne drzewa. Ponad stuletnie kolosy giną na moich oczach. Zbroczone krwią, W przedśmiertnych drgawkach. Bezlitosny jest człowiek. Biedne, obdzierane z gałęzi i kory. Już nie usłyszą śpiewu ptaków, Koncertów świerszczy, Rechotu żab, Szumu drzew, Wiatru ... Bezlitosny jest człowiek. Jak skazańcy wpędzani do najciemniejszych lochów, Którzy wiedzą, że nie ujrzą juz nigdy światła, Nie odczują dobroci. Bezlitosny jest człowiek. Wracające z zimowego wygnania ptaki, Na próżno szukają swoich gniazd. Widza tylko .. Pustkę. Tu gdzie niedawno był ich dom, Tętniący życiem i gwarem rozmów - Nie ma nic. Pustynia. Bezlitosny jest człowiek. Muszą udać sie na wygnanie, Znaleźć sobie inny dom. Bo ich dom to teraz ... Pustka spalona słońcem, Baz życia. Bezlitosny jest człowiek. Jednak powoli przyroda odradza się. Ziemia, woda i słońce tworzą nowe życie. Zabliźniają rany, lecz ... Człowiek pozostawił po sobie niezatarty ślad. Bezlitosny jest on. Stanisław Zawadzki - III LO Radom - I nagroda - poezja