Zbliżało się lato. Kwitły kwiaty, śpiewały ptaki. Ostatnie dni szkoły. Cóż... żyć nie umierać! Piętnastoletnia Nina wylegiwała się właśnie na przepełnionym słońcem tarasie. Delikatny wiatr oplatał jej długie, hebanowe włosy i przymykał bezwiednie powieki dużych zielonych oczu. Malinowe wargi układały się w szczery, słodki uśmiech, a gładka jasnoczekoladowa skóra korzystała z pierwszych, ciepłych dni. Nagle, słychać dźwięk wiadomości SMS. Nina czyta głosno: "Wiatr wieje. Włóż bluzę, czapkę i przestań się lenić. Zamiast leżeć i się opalać, zrób coś pożytecznego." Oburzona dziewczyna obejrzała się dokoła. Nikogo nie było. Odpisała więc: "Kim jesteś i skąd wiesz, co teraz robię?" Dostała odpowiedź po jakichś dziesięciu minutach: "Jestem najprzystojnejszym chłopcem z Twojej klasy. Chciałbym się z Tobą spotkać. Bądź za godzinę w opuszczonym magazynie przy moście. Chyba wiesz gdzie to jest?" Kiedy Nina skończyła czytać tę wiadomość, kolana zrobiły jej się miękkie, twarz rozpromieniała radością, a ręce poczęły się trząść. - To napewno Michał. - pomyślała. - Wzdycham do niego od tak dawna! Ech... To spotkanie, to moja wielka szansa! W podskokach pobiegła się przebrać i już mknęła w umówione miejsce. Wkrótce znalazła się przed wejściem do magazynu. Nastolatka niewiele myśląc otworzyła drzwi i nagle poczuła silny ból. Ktoś wykręcił jej ręce do tyłu i ścisnął w nadgarstkach. Sparaliżował ją strach. Było ciemno i zimno. Czuła jak dwie silne pary rąk podnoszą ją i idą w nieznanym kierunku. Zaczęła krzyczeć. Nie wiedziała czy bardziej z bólu, czy ze strachu. Nagle, wskutek silnego uderzenia w głowę - zemdlała. Cisza... Nieopodal miejsca zdarzenia przechodził właśnie 16-letni Oskar. Wysoki, przystojny szatyn o bystrych, brązowych oczach. Usłyszał krzyki Niny. - Hmmm... Coś tu nie jest w porządku. Trzeba to sprawdzić. - powiedział sam do siebie i przyłożył ucho do ściany budynku. - Zwiąż ją dobrze. - Głupia gąska. Dała się nabrać na nędznego sms-a. Hehe! - Co z nią zrobimy, gdy dostaniemy już okup? - Jeszcze się nie zastanawiałem, ale... Więcej Oskar nie zdołał usłyszeć. - Nie jest dobrze. Trzeba pomóc tej dziewczynie. I to szybko. Wejdę tylnim wejściem...- pomyslał. Oskar delikatnie uchylił drzwi i zajrzał do środka. Nina leżała związana za jakimiś ogromnymi beczkami. Kilka metrów dalej siedziało przy stole dwóch mężczyzn ubranych na czarno w wieku ok. 35 lat. Jedli kanapki i popijali colę. - Trzeba odwrócić ich uwagę. - przemknęło chłopcu przez głowę. Oskar wyszedł na zewnątrz i rzucił kamieniem w okno. - Co to było? - Chodźmy to sprawdzić. - A dziewczyna? - Przecież jest nieprzytomna, a do tego związana. Nie zdoła uciec. - Racja. Chodźmy. Mężczyźni wyszli. Oskar jednym susem znalazł się przy Ninie. Poklepał ją delikatnie po twarzy, dzięki czemu ocknęła się. - Ćśśś... Tylko nie krzycz. Przyszedłem Ci pomóc. - Jak to? Kim jesteś? - odrzekła Nina ze łzami w oczach. - Jestem Oskar. Słyszałem Twoje krzyki. A Tobie jak na imię? - Nina. - Śliczne imię. Zresztą tak jak właścicielka, ale dość pogawędki. Zbierajmy się. Nie ma czasu. Chłopiec wyjął z kieszeni scyzoryk i przeciął więzy na rękach i nogach dziewczyny, po czym oboje rzucili się do uieczki. Zanim bandyci zorientowali się o co chodzi, Nina i Oskar składali już zeznania na posterunku policji. Dzięki numerowi, z którego porywacze wysyłali SMS-y udało się ich namierzyć i aresztować. Oskar odprowadzał Ninę do domu. Po drodze opowiedziała mu całą historię i bliżej się poznali. - Wiesz... do twarzy Ci z tym guzem na głowie. - żartował Oskar, a Nina udawała obrażoną, żeby już za chwilę słodko się do niego uśmiechnąć. - Podziwiam Cię, jesteś bardzo odważny. Gdyby nie Ty...- zaczęła nieśmiało dziewczyna. - W porządku. Mam nadzieję, że nie dasz się już więcej nabrać na głupie wiadomości? - Chyba nie. Ale wiesz... gdyby nie to wszystko to pewnie bym Cię nie spotkała. - Racja. Nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło... To jaki był Twój numer telefonu...? Proszę mnie na bieżąco informować o stanie samopoczucia i o stanie guza na głowie. Ja natomiast będę regularnie wyciągał obywatelkę na długie, romantyczne spacery. - Tak jest! - odpowiedziała Nina i oboje wybuchnęli śmiechem. No cóż... jak mówią: Nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło! Magdalena Strzelczyk - ZSO w Brzózie - wyróżnienie - proza