przyjrzyj się dokładnie tej twarzy. Kreśl ją delikatnie w swej pamięci pędzlem, jak artysta, ale tylko barwami lata: czerwienią tęsknych poziomek brązem aromatycznej kory i różem popołudniowego sklepienia. Włosy znacz impressionistycznie, bo to takie fale nieokreślone, usta kubistycznie, bo tak przesadnie czerwone, oczy surrealistycznie, bo nigdy takie same. Maluj ją na płótnie duszy, bo nikt nie wie, czy jutro będzie dość jasno na szczegóły. Agnieszka Popkow - II LO Radom - I nagroda - poezja